In die 3 maanden is er veel gebeurd maar weinig gequilt helaas.
De grootste en verdrietigste gebeurtenis was het overlijden van mijn lieve hond Spike.
Mijn maatje, mijn steun en toeverlaat was op.
Zo'n 6 weken geleden begon hij minder te eten en meer te drinken, meestal niet zo'n goed teken.
Hij werd ook steeds langzamer en sliep alleen nog maar.
Een bezoek aan de dierenarts bevestigde mijn grootste angst, Spike was ernstig ziek zijn lever- en nierwaarden waren zo slecht dat ze hem meteen wilden opnemen om hem aan het infuus te leggen.
Hier heb ik niet lang over na hoeven denken, mijn oude, dove én blinde hond achterlaten in een vreemde omgeving met vreemde luchtjes. Nee, geen haar op mijn hoofd die hier aan dacht.
Maar dit betekende wel dat Spike niet lang meer zou hebben.
We hebben hem weer mee naar huis genomen om nog zo lang mogelijk van hem te kunnen genieten en te verzorgen. Dat was wel het minste wat ik nog voor hem kon doen na al zijn onvoorwaardelijke liefde en steun. Ruim 2,5 week later ging het echt niet meer met Spike, hij weigerde nu helemaal om te eten.
Ik wilde niet afwachten tot Spike heel erg zou aftakelen ook dát heeft hij niet verdiend. Het allerlaatste wat ik nog voor hem kon doen was hem verder lijden besparen.
De volgende dag kwam de dierenarts lang om Spike in te laten slapen. Hij is heel rustig en vredig gegaan. Daarna hebben we hem begraven in onze tuin, zodat hij nog lekker dichtbij ons is.
Spike was de rode draad in mijn leven en kreeg de voogdij over hem na het stranden van mijn vorig huwelijk. In alle belangrijke (en minder belangrijke) momenten van de afgelopen 11 jaar was hij aanwezig; de scheiding, verandering van werkgever, het eerste afspraakje met mijn huidige man, ons huwelijk, de zwangerschap en geboorte van mijn dochter....... je kunt het zo gek niet bedenken of hij was er bij.
Ik mis hem nog elke dag, het is stil en leeg in huis zonder hem.
Nog steeds heb ik veel verdriet, maar ik hoop dat de scherpe kantjes er snel vanaf gaan.
Spike 4 oktober 1999 - 19 april 2012
